Juice Crew-tekening… making of, meet & greet @ ’t Paard , Den Haag

Hoe het ooit begon…

Er wordt vaak gesteld dat muziek of andere dingen waar je vaak mee bezig bent tussen een bepaalde leeftijd ,waaronder een deel van je tienerjaren, de meeste blijvende indruk maken. In mijn geval gaat het om een mix van skateboarders, muzikanten en andere creatievelingen in de hiphop zoals B-boys en graffiti-schrijvers (voor zover dat hiphop is).
Niet zo vreemd… hoewel in de jaren ’60 en wellicht al eerder sprake was van skateboards, was het begin jaren ’70 vooral het team van Z-boys dat de basis legde voor het moderne skateboarden door in lege zwembaden te gaan rijden. Graffiti bestond ook al in de jaren ’60, maar het was begin jaren ’70 dat de eerste uitgebreide pieces werden gezet op de subways in New York. Op 11 augustus 1973 was de dag dat Kool DJ Herc op zijn blockjam op 1520 Sedgwick Avenue in the Bronx alleen de instrumentale versies van nummers isoleerde en deze met behulp van 2 draaitafels aan elkaar mixte, waarna Coke la Rock erover toastte/opzweept en daarmee “de geboorte van hiphop” bewerkstelligde.

Nu bestond ik weliswaar nog niet in de eerste helft van de jaren ’70, maar bij elk nieuw fenomeen zijn er mensen die iets min of meer uitvinden en mensen die innoveren en het (mede) daarmee grotere bekendheid geven. In het geval van zowel skateboard als hiphop cultuur waren er veel mensen die innoveerden en mede door de video’s en magazines internationaal bekender werden -hoewel vaak nog lang niet main stream- maar wel iets opzetten waar  miljoenen industriëen dikke credits aan verschuldigd zijn. Voor wat betreft hiphop voltrok zich wat genoemd wordt de Golden Era: hiphopgroepen voegden hun eigen stijl/identiteit aan hiphop toe; zo waren er Public Enemy dat maatschappijkritische teksten maakte op agressievere beats, Eric B. & Rakim, waarvan de laatste beinvloed werd door John Coltrane en daardoor zijn meer syncopische flow ontwikkelde, Boogie Down Productions en anderen die James Brown grooves sampelden, Mantronix die zich met zijn baanbrekende producties onderscheidde, iets later Gang Starr dat met zowel het baanbrekende DJ’ing van DJ Premier als de teksten van Guru een link legde naar de jazz en er was De La Soul dat samen met andere groepen van de Native Tongue een “positive-mind” stroming opgang bracht en zo was er ook The Juice Crew en zijn individuele leden.

Precies in deze tijd (eind jaren ’80, begin jaren ’90) eindigde ik de laatste jaren basisschool en doorliep ik de middelbare school. Dat ik door deze fenomenen beinvloed zou worden was echter niet vanzelfsprekend buiten een grote stad; waar ik aan het skateboarden was, waren anderen aan het voetballen, waar ik graffiti’s aan het tekenen was of de eerste pieces in Amsterdam fotografeerde, waren andere leeftijdsgenoten op straat of bij elkaar en waar ik liep met Public Enemy badges en shirts liepen anderen met Iron Maiden of Metallica band shirts en hoewel hiphop bekendheid kreeg door hits (Rock SteadyCrew, Aerosmith/RUN DMC, De La Soul), was het verre van geaccepteerd om ook maar die bands te supporten.
Kortgezegd ik leefde in wat “mijn eigen wereld” (van magazines en videofragmenten) werd genoemd, maar wat de voorbode was van dingen die veel groter zouden worden in de jaren erna.

 

Het moge duidelijk zijn dat hoewel tijdschrift OOR en programma’s van vooral VPRO (Fa. Ornust) aandacht aan deze subculturen besteedden, het een soort magie was toen MTV begon met het uitzenden van YO MTV Raps. Aanvanklijk de USA versie met Dr. Dre en Ed Lover, later de Europese versie met Sophie Bramly. Net uit school verheugde ik me als ca. 15-jarige op het dagelijkse non-nonstop Golden Era rapuurtje in het midden van de dag. Een van de clips die regelmatig voorbij kwam was die van de Juice Crew, genaamd “The Symphony” met clip in Western Style en rapgoden als Big Daddy Kane en Cool G. Rap en DJ Polo in 1 clip; de kale beat met Otis Redding’s “Hard To Handle” stond in mijn geheugen gegrift, naast die van de individuele rappers zelf, zoals de briljante groove van Big Daddy Kane’s “Smooth Operator”, welke ik nog altijd in mijn drumlessen gebruik.

It was all a dream…

Muziek en tekenen zijn bij mij altijd hand in hand gegaan en hoewel ik al lange tijd met het idee rond liep iets te maken met meerdere portretten van hiphop grootheden, kwam het concrete idee met de komst van de Juice Crew in ’t Paard in Den Haag. Met 13 personen die in tekening moesten, was het best een opgave het op tijd af te tekenen en kleuren met Polychromos op papier van 40x50cm , maar op 7 november 2017 kon ik deze na het concert en veel geduld overhandigen…meteen bij binnenkomst backstage werd de Juice Crew, die als groep klaarstond om gefotografeerd te worden geattendeerd op de “PictureGuy” en kon ik meteen op de foto door een hele rits aan fotografen. Om daarna mijn jeugdhelden te zien en te spreken en ze overal waar ik keek te zien rondlopen, was als een soort droom. Toen ik net mijn laatste handtekening verzameld had, werd ik op mijn schouder getikt, het was George DuBose, popfotograaf die veel iconische en historische foto’s heeft gemaakt voor even legendarische albumcovers en artiesten (Madonna, Ramones, Run DMC, Notorios BIG en veel andere hiphoppers toen ze nog aan het opkomen waren). George en ik kennen elkaar al een eeuwigheid doordat we elkaar letterlijk overal tegenkomen.
Een verhaal dat weinig mensen wat zegt anders dan mijn enthousiasme -zo merk ik- maar zoals ik iemand op Urban Matters hoorde zegen: dit zijn de Michael Jacksons en Madonna van de hiphop. Ik weet het dan meteen: we hebben een connectie.
Voor wie nog steeds twijfelt over het belang en geïnteresseerden: Roxanne Roxanne, een film over…, jawel,  is nu te zien op Netflix.

Bij deze wil ik dan ook George DuBose Fotografie en Stijn Coppens Fotografie (zoek ze op!) bedanken voor hun prachtige foto’s en ELjay Wix a.k.a #LadyUltra (nog steeds keihard, zoek haar op!) die dan weer 1 van de eerste vrouwelijke MC’s was (Devastating Female Force) ook eeuwige dank voor het filmpje (zie laatste stuk van het filmpje in deze blog).
Uiteraard de medewerkers van ’t Paard echt heel erg bedankt, zonder jullie hadden de uren werk erin geresulteerd in het weer naar huis slepen van de tekening.